Je loopt toevallig in een drukke winkelstraat
als een vrouw een wijkagent begint te kussen.
Terwijl ze roept dat ze in lichterlaaie staat,
komt er een brandweerman om het vuur te blussen,
dat haar kind heeft aangestoken ondertussen,
waarna het een waterijsje krijgt voor straf.
En je vraagt je, net als alle mensen, af:

Is dit nou echt? Of is het nep?
Is het alledaagse waanzin of gespeeld?
Dan verschijnt een ballerina op een step.
Ach ja, natuurlijk! Straattoneel!

De man naast je heeft een grote grijze baard.
En je lacht, omdat het net lijkt of hij los zit,
want je denkt: ‘Dit is vast doorgestoken kaart.
Die hoort erbij, dat zie je zo wel aan zijn outfit.’
Pas als hij langzaam paars wordt, weet je dat je fout zit.
‘Meneer, het spijt me dat ik me zo vergis’,
maar hij scheldt je woedend uit voor rotte vis.

Is dit nou echt? Of is het nep?
Er is geen houvast, geen afspraak, weet je veel…
Als publiek ben je nogal gehandicapt.
Dat is het leuke van straattoneel.

Alle ogen zijn opeens op jou gericht,
zodat je liever door de grond zou willen zakken.
Een meisje jaagt een blos op jouw gezicht
door op je jack een vuurrood plastic hart te plakken,
dat langzaam opzwelt en dat zacht begint te smakken.
Je staat voor je gevoel compleet voor paal,
maar de mensen denken bijna allemaal:

Is dit nou echt? Of is het nep?
Die verlegenheid wordt reuze knap gespeeld!
En na afloop geen applaus als uitlaatklep.
Dat is het leuke van straattoneel.