Hier woon ik dus. Wat vreemd is dat:
een kamer in een grote stad.
Hier zijn mijn kleren en mijn pen,
mijn mijn tas waar ik zo trots op ben,
mijn mooiste boeken op een rij.
Zo wordt die kamer wel van mij.
Ik woon er al een beetje in,
al is het een ander soort gezin
dan thuis.

Hier zit ik dan. Het wordt al laat.
Er spelen kinderen in de straat.
Ik weet niet wie die kinderen zijn.
Ik speelde vroeger ook zo fijn.
Het bed dat hier is neergezet,
is smaller dan mijn eigen bed.
Een merel fluit een avondlied,
maar het is dezelfde merel niet
als thuis.

Mijn ruime kamer met pension
ligt niet zo ver van een station.
Soms hoor ik een bekend geluid:
dan rijdt een trein de voorstad uit.
En al die mensen in die trein,
wat zullen die gelukkig zijn!
Die komen echt weer op verhaal,
die zijn vannacht nog allemaal
weer thuis.