Op zekere dag had meneer Van der Zee
zijn villa heel grondig beveiligd,
want hij was van mening, na een inbraak of twee,
dat het doel alle middelen heiligt:
voetangels en klemmen en stroom op het draad
en honden als hongerige wolven zo kwaad.

Hij liet een bordje smeden
op het hek der bungalow
en daarop stond: ‘Betreden
op eigen risico.’
Betreden, betreden op eigen risico.

De lievelingsdochter van meneer Van der Zee
ging haar vader na jaren bezoeken.
Het leek zo vertrouwd en ze had geen idee
dat ze spoedig die dag zou vervloeken.
Daar had je de voetangels, de honden, het draad
en daar had je haar vader, maar het was reeds te laat.

Toen zij is overleden
in haar vaders lits-jumeaux,
toen sprak zij nog: ‘Betreden
op eigen risico.’
Betreden, betreden op eigen risico.

In bittere wanhoop heeft meneer Van der Zee
zijn honden met rattekruid vergeven.
Er kwam toen een bordje: ‘Neem alles maar mee,
ik wil met mijn bezit niet meer leven.’
Maar een villa, zo zonder alarm en gastvrij,
daar lopen de dieven belangeloos voorbij.

Nu ruste hij in vrede,
joho, joho, joho!
Men kan zijn graf betreden
op eigen risico.
Betreden, betreden op eigen risico.