Eindelijk heb ik een vriendin:
de mooiste, zonder overdrijven.
Ik ben gek op haar en had vandaag zo’n zin
het groot op te schrijven.
Ik heb wat spuitbussen gekocht
en ik heb overal gezocht.

Maar nergens is nog plek voor onze namen,
elke muur hier in de stad is volgeklad.
Ik wil iedereen vertellen van ons samen,
luid en duidelijk, maar hoe doe je dat?

Ik heb geen zin om op het strand
haar naam te schrijven in het zand.
Welnee,
eb en vloed gaan altijd door,
dus het water neemt de woor-
den mee.

Graffiti vond ik nooit wat aan:
waarom een lege muur bederven?
In de tekenles ook nooit mijn best gedaan:
ik kan amper vingerverven.
En nu ik iets heb met haar
vind ik dat geen bezwaar.

Maar nergens is nog plek voor onze namen,
elke muur hier in de stad is volgeklad.
Ik wil iedereen vertellen van ons samen,
luid en duidelijk, maar hoe doe je dat?

Ik dacht: ik neem wel een tattoo
met ‘I love you’, maar dat doet
vast zeer.
En het lijkt me niet relaxt,
want als ze weggaat, klopt die tekst
niet meer.

Nee, nergens is nog plek voor onze namen.

Ik leg me neer bij het idee,
dat ze in mijn hart beschreven staat.
Het liefst vertel ik zoiets groots
aan heel de wereld of desnoods
alleen maar aan mijn straat.

Nergens is nog plek voor onze namen.