Al sinds haar oorsprong heeft de mens
die innerlijke drang en wens
iets nieuws en indrukwekkends te creëren.
Men bouwt een brug, een kathedraal,
schrijft liedjes of een mooi verhaal
en traint om op het sportveld te presteren.

En of je nou de Nachtwacht maakt
of leuke babymutsjes haakt,
ieder mens hoopt, niemand uitgezonderd,
dat zo’n creatie, groot of klein,
door een publiek te zien zal zijn
en even of voor eeuwig wordt bewonderd.

Maar zaken waar we dagelijks
zoveel tijd aan besteden,
daar is geen belangstelling voor,
dat spoelen we ongezien door.

Kijk eens achterom
in het witte porselein,
kijk eens achterom.
Wat zou het nou weer zijn?
Lieve kleine keutels
of een mooie grote drol?
Een bescheiden hoopje
of ligt heel de plee weer vol?
Kijk eens achterom
wat je achterlaat,
voor je met je leven verdergaat.

Of het gesmeerd of moeizaam gaat,
van koningin tot huursoldaat,
voor iedereen is poepen een obsessie.
Een goed stuk stront zegt onbedoeld
iets over hoe een mens zich voelt,
een vorm van persoonlijke expressie.

Waarom willen wij daar
absoluut niets van weten?
Vaak is het shit, dat is waar,
maar soms ligt er een prachtexemplaar.

Kijk eens achterom
in het witte porselein,
kijk eens achterom.
Wat zou het nou weer zijn?
Een mooie ronde bolus
met een prikkelende geur?
Of water en wat smurrie
met een akelige kleur?
Kijk eens achterom
wat je achterlaat,
voor je met je leven verdergaat.

Kijk eens achterom
in het witte porselein,
kijk eens achterom.