Ik adem uit, dan is het vloed;
ik adem in, dan heet het eb;
ik neem slib en plankton mee;
ik vorm de klei, ik ben de zee.
Al het leven hier op aarde is door mij gebaard:
van de kokkel, mossel, muis tot mens of ooievaar.

Ik ben de zee, de zoute zee.
Mijn golven geven je het idee
van eeuwigheid in één bestaan.
Mensen komen, mensen gaan…
En met hen alle afval, troep en vuiligheid.
Na duizend jaar is alles weg, ik heb de tijd.

Ik ben de zee, de zoute zee;
ik duw en trek en ik geef mee;
ik adem in, dan krijg je eb;
ik adem uit, dan komt er vloed.
Er is hoop voor iedereen zolang ik ademhaal.
Aan mijn zoute boezem is plaats voor allemaal.

Dus ben je leeg en uitgeblust,
kom dan maar hier, aan mijn kust.
Ik ben de zee, de zoute zee;
ik neem alle pijn en wanhoop mee.
Wat mensen drijft, is zo passé;
wat altijd blijft, dat is de zee.