We hebben in huis een bamboeplant,
stengels met lange rietige bladen.
Ze geeft hem water en met haar hand
strijkt ze erlangs om hem even te aaien.

We hebben in de tuin een bamboestruik,
die zwaait als het harder gaat waaien.
Zij loopt erlangs alsof ze iets ruikt,
iets van vroeger waarnaar je moet raden.

Dat is haar heimwee en verlangen
naar dat lang-geleden-land,
naar hoe ze toen thuis luisterde
naar het gelispel en gefluister,
het geritsel in de wind,
het zachte ruisen in het duister
bij de kikkers en krekels buiten,
die ze hoorde als kind.

Het was in zo’n tropisch botanische kas,
in een klein bos hoge bamboebomen.
Ze bogen zich over ons, toen wist ze pas
dat het heimwee was, waar ze maar niet op kon komen.

Ik wil terug, zei ze verlangend,
naar dat lang-geleden-land,
naar hoe ze toen thuis luisterde
naar het gelispel en gefluister,
het geritsel in de wind,
het zachte ruisen in het duister
bij de kikkers en krekels buiten,
die ze hoorde als kind.