Ik hoor al een olé en de gitaarmuziek zwelt aan.
Een trotse vrouw in werveljurk komt in het midden staan
en om haar heen wordt handgeklapt, twee keer zo snel als hier.
Ze wappert voor haar rode mond een waaier van papier.
Ze trappelt met haar hoge hakken hard op het plankier
en danst dan de flamenco, castagnetten in haar hand;
dat is wat ik het allermooist vind van haar vaderland.

Ik wou dat ik hartstochtelijk was en net als zij gracieus,
maar als ik met mijn klompen stamp, dan val ik op mijn neus.
Er is een woord voor het Spaanse vuur, een woord dat ik niet kende,
maar het klinkt precies wat ik bedoel:
duende, duende, duende!

Ik zie een man zo arm als Job met enkel een gitaar.
Hij heeft geen huis en ook geen brood en wat is nou zo raar?
Hij speelt en zingt in vodden bij het kampvuur op een kruk
met heel zijn hart dat jubelt van intens gevoeld geluk.
Hoe kan dat hart nou jubelen? Hij zingt: ‘Mijn hart is stuk!’
Als dat van mij gebroken is, voel ik alleen maar pijn
en kan niet tegelijkertijd ook nog gelukkig zijn.

Er komt misschien ooit iemand die me diep van binnen raakt
en die het Spaanse vuur dat in mij sluimert wakker maakt.
Hoe kan het anders dat ik het woord als dat van mij herkende?
Ik weet dat ik het in me heb:
duende, duende, duende!