Denk eens dat er treinen reden
van het heden naar het verleden,
via Mozart, via Bach
naar een eeuwenoude dag
waar je Rembrandt schilderen zag.

Langzaam zou de trein dan rijden
langs de langvervlogen tijden,
door de zuivere natuur,
onder bomen, stil en puur,
die daar glansden als glazuur.

Dan zou jij de trein verlaten
om met Ruysdaal te gaan praten.

Dan ziet Meindert Hobbema
plotseling jouw camera
en je foto’s, pasgemaakt.
Lelijk in de war geraakt

roept hij ook Jan Steen erbij:
‘Die daar maakt een schilderij
in haast minder dan één tel!
Het zijn me toch de tijden wel.’

‘Wel verdorie,’ zegt Frans Hals,
‘die bedrieger schildert vals.’
Dan zegt Pieter Saanredam:
‘Als dat in de handel kwam,

hadden wij ons brood niet meer.’
‘Juist gesproken,’ spreekt Vermeer,
‘dus, Van Gooyem, gooi het stuk!’
Zogenaamd per ongeluk

maakt de wilde stier van Potter
het fototoestel nog kapotter
en vertrapt het in het slijk.
Rembrandt geeft hem groot gelijk.

Wat een vreemde hinderlaag
en wat ging je nu weer graag
vanuit vroeger naar vandaag,
want je was daar in het heden
toch wel tamelijk tevreden.