Ik droomde dat ik dorst had en door een weiland liep.
Ik had een put gevonden en daarin dreef heel diep
een kruik in het koele water, waarvan ik drinken wou.
Ik kon de kruik niet redden zonder een lang stuk touw.

Ik riep om hulp langs huizen, maar de huizen waren leeg,
zodat ik op mijn roepen geen enkel antwoord kreeg.
En toen ik dan opeens weer bij die put te huilen zat,
wist ik dat ik bij haar was, die ik zo heb liefgehad.

Het was of de kruik ging spreken, ze zei: ‘Mijn lieveling,
dat ik jouw dorst kom lessen, is een herinnering.
Ik rust bij de andere doden, diep onder het groene gras,
maar ik leef in jouw gedachten aan hoe mooi en goed het was.’

Ik was nu toch wel wakker en streek langs mijn gezicht
en dat was nat van tranen, maar buiten werd het licht.
Toen ik de vogels hoorde en de groene bomen zag,
kon ik voor het eerst weer blij zijn met een nieuwe lentedag.