Er was een gemene, hardvochtige man,
die eerst had gestolen, maar nu leefde van
de handel in blanke slavinnen.
Hij ronselde dames uit armer gebied,
stelde hun goud en geluk in het verschiet
en haalde ze zo ons land binnen.

Maar goud was er niet en geluk evenmin.
Hij dwong hen het armoedige nachtleven in,
waar zij voor de kost moesten vrijen.
Ze sliepen met mannen alleen voor het geld,
want als zij niet wilde, dan dreigde geweld
en stond ze berooid op de keien.

En toen op een dag kwam een boer naar de stad,
omdat hij zijn vee in de aanbieding had.
Hij liep door de ramen te gluren.
Hij draaide zich om en hij snelde naar huis:
‘We houden de beesten!’ riep hij, eenmaal thuis,
verbouwde de stallen en schuren.

Hij stalde het vee in rood licht achter glas
en plaatste reclame die zinderend was:
de lekkerste biggen en pinken
alhier te verkrijgen bij boer Van der Hoop!
Bij mij zijn geen blanke slavinnen te koop,
maar heerlijke blinde slavinken!

De boer werd zo rijk als een sjeik of een vorst
met blinde slavinken en Gelderse worst.
Geen vraag was er meer naar de vrouwen.
De valse, hardvochtige man uit het begin
verloor al zijn geld en toen stortte hij in.
De dames zijn terug naar Litouwen.