Die wassen beelden, daar hou ik niet van.
Je weet nooit wat daarmee gebeuren kan.
Zo’n beeld, dat staat daar zo stijf en zo stil,
of het nooit iets doet, of het nooit iets wil.
Maar zodra het museum de voordeur sluit,
sluipen de beelden de achterdeur uit.

Dan zijn ze zo levend als het maar kan
en ze maken er mooi een potje van:
de Napoleon van Madame Tussaud
gaat met een taxi naar Waterloo.

Willem de Zwijger, hij raakt aan de praat
met een wandelaar in een doodstille straat.
Het Rembrandtbeeld, zo fijn en chic,
schildert de Nachtwacht in een portiek.

En het Lubbersbeeld gaat naar Lubbers zijn huis
en roept: ‘Mevrouw Lubbers, is Lubbers thuis?’
Dan zegt mevrouw Lubbers: ‘Gekke vent,
net of ik niet weet dat jij Lubbers bent…’

Dan maken die twee geweldig veel pret,
ja, dan worden de bloemetjes buitengezet.
Het beeld van Cruijff scoort een prachtige goal,
weer een ander beeld bespeelt de viool.

Maar de beelden vluchten bij het eerste licht
weer naar het museum, want plicht is plicht.
Daar zie je ze doodstil, doodstil staan,
alsof ze nog nooit iets hebben gedaan.