Hij was een man uit het jaar nul
Zijn tijd ver vooruit
Hij vond vliegen een kwestie van
Voorzichtig vallen
En hij viel van de dichtstbijzijnde berg
Behoedzaam naar beneden

Hij dacht eerst nog dat het aan de berg lag
Maar toen hij zichzelf op de foto zag
Verkreukeld in het nieuws van zeven uur
Had ie minder praats
En wist hij eindelijk zijn plaats

Een berg is minder dan een puist
Op de korst van de aarde
En elke hand maakt nog geen vuist
Al denk je iets van waarde stevig vast te houden

Nu maakt hij valkuilen onschadelijk
Door er zelf in te vallen
Zijn roeping werd een beroep
En vallen een gewoonte
Soms kijkt hij als het lente wordt nog wel eens in de verte
Maar zijn vrouw roept: "Stank voor dank, je weet wel beter"
Dus rijdt ie met gas op de plank naar zijn volgende kuil

Een berg is minder dan een puist
Op de korst van de aarde
En elke hand maakt nog geen vuist
Al denk je iets van waarde stevig vast te houden

Een man weegt minder dan het stof
Dat hij soms op doet waaien
Want stof waait op de grond
Maar een man ziet kans met alle winden mee te draaien