En toen was het lente in limburg
over de wei een lichte waas
geen gedrang, geduw, gewurg
een statig schip rust op de maas

het ligt daar in zichzelf te dromen
met zijn onwaarschijnlijk rechte mast
langs de kant staan scheve bomen
het anker houdt de aandacht vast

straks gaat hij los, dan mag hij varen
dan kijkt de schipper voor zich uit
dan schrikt hij op, van teveel staren
van het zwaar brommend geluid

dan ziet hij geel, blauw, rode kleuren
het lage licht, dat hem verblind
mengt diesel zich met koffiegeuren
als voor zijn oog het feest begint

de wolken over boerderijen
de schaduw op de witte muur
hoe de stroom het land laat glijden
langs de oude groene schuur

de blik verdwaald hier in het zuiden
op deze middag loom en traag
hoor ik de klank van klokkeluiden
het kan maar weer niet op vandaag