als ’t lente wordt komen ze naar buiten
met z’n allen op hetzelfde moment
als ik durfde dan zou ik naar ze fluiten
maar ik heb maar een fluitje van een cent

wat duurde de winter lang
toen zaten ze allemaal binnen
maar nu kan ik weer urenlang
veilig achter m’n zonnebril
stiekem kijkend waar en hoe ik wil
achter m’n zonnebril
kijk ik op en neer van borst naar bil
leve de zonnebril

nu ’t lente wordt komen ze weer buiten
en lijkt ’t of ze nooit zijn weggeweest
schal bazuinen en laat klokken luiden
want ik ben zo blij dat dit nooit geneest

kon ik ze maar één voor één
in mijn armen nemen
voorlopig zit ik hier nog alleen
eenzaam achter m’n zonnebril
stiekem kijkend waar en hoe ik wil
achter m’n zonnebril
flitsen mijn ogen steeds van borst naar bil
leve de zonnebril



(c) henny vrienten