Rosita was een meisje, dat hield zo van de lach
Een uitgesproken Eva, vol met nieuws van de dag
Zij werkte op het Binnenhof, maar dat had weinig sju
Zij hield van elegance, ze wou bij de revue
Dus op een dag toen telegraaf, veerde zij wat speels
Pa-nora-ma en Jan, ik ga tussen de rails
Dat leven op het platteland blijf ik niet langer trouw
Niet dat 'k niet van het vrije volk of boerenleven hou
Ik beloof, 'k hou me aan het parool, de waarheid van papa
Mijn kleren, heus, 'k verstel se fier, de post laat ik niet na
Tot over enkele jaren dan, want heus ik neem de tijd
Dank voor 't verstandig ouderschap waar u mij mee heeft geleid

En zo, en zo, en zo, en zo is ze verdwenen
En zo, en zo, en zo, en zo ging ze van boord
En zo, en zo, en zo, en zo nam ze de benen
En zo, en zo, en zo, enzovoort

Zij ging toen naar het zuiden, dat is heel ver van hier
D'r ouwelui verloren haar uit 't televizier
Zij kreeg alras een baantje in 't horeca bedrijf
Daar traden jonge dames op, dat had niets om het lijf
Zij liep daar met mimosa rond, en soms met een margriet
Totdat de baas, meneer Van Goor, haar bij zich komen liet
Een ongelikte zwarte beer, en echt niet meer zo vers
Die geld uit vieze zaakjes wint en uit arbeiders perst
Hij zei tot haar: "Je werkt zo hard als een bezige bij
Als dank krijg je een eigen flat met picolo van mij
Ik stuur je geld per Haagse post, wat vind je daar nou van."
Zij slaakte slechts een strijdkreet: "Heus dat ik uitkijk man."

En zo, en zo, en zo, en zo is ze verdwenen
En zo, en zo, en zo, en zo ging ze van boord
En zo, en zo, en zo, en zo nam ze de benen
En zo, en zo, en zo, enzovoort

Ja, zo is dat in het leven, je gaat waar je wilt en je doet wat behoort
Ja, zo is dat in het leven, je doet wat je wil en je wil enzovoort