Om elf uur, `s zondagsochtend
Met een vaste regelmaat
Komen zij daar aangelopen
Aan het einde van de straat
Stijf gearmd naar boven kijkend
Of ze ons al kunnen zien;
zwaaien als ze ons herkennen
`t zijn de ouders van Jantien

Als ze boven zijn gekomen
Vragen zij steeds hoe het gaat
En of wij al kunnen wennen
Aan de huwelijkse staat
`t Is een maand of drie geleden
Dat Jantien het huis verliet
Om mijn naam te kunnen dragen
En die twee daar achterliet.

Na het tweede kopje koffie
En wat heen- en weergepraat
Haalt ma uit haar tas een ouwe pop
Die echt geluiden maakt
Ze vond hem ergens in een kist
"Je sliep er altijd mee, als kind"
Pa zegt, sinds zijn dochter weg is
Hij het thuis zo rustig vindt.

Om een uur of twee in de middag
Trekken zij hun jas weer aan
`t Is weer tijd om op te stappen
En naar hun eigen huis te gaan
Voor het laatst kijken ze om
En verdwijnen om de hoek
Maar na een week, om elf uur `s zondags
Komen zij weer op bezoek