Dit zijn beroerde tijden voor de adel.
Zeg maar gerust: dit zijn verdomd beroerde tijen.
De dubbele naam, het blauwe bloed,
het heeft geen status meer, geen gloed,
waarmee weer blijkt waar nivellering toe kan lijen.
En ziet u deze wildernis?
Het steekt ons zeer, dat mot ik toch maar eens vertellen,
dat er geen dienstbaarheid meer is.
Ach Hélène, zou jij nog eens willen schellen?
Niemand!

Wat hadden wij een voetvolk toen we trouwden.
Er was een kaerel om de tuin te fatsoeneren,
een keukenmeid, een zilverman,
een huisknecht en wat later dan
een gouvernante voor de beide jongeheren
en nog een juffrouw voor de was.
Dat leuke meisje nog, dat altijd kwam verstellen.
Je dee niks zelf, alleen je plas.
Ach Hubèrt, zou jij nog even willen schellen?
Niemand!

We zouden gastarbeiders kunnen nemen
zoals de ouwe douairière Van Aerdenne.
Die zei laatst bij een dejeuner:
‘Kijk, daar is Hassan met de thee.’
Hubèrt, wat denk je, zouden wij daar nog aan wennen?
Nee, ik ga liever barrevoets
dan dat ik ooit over mijn jachtgebied zal snellen
met twee kamelen voor de koets.
Ach Hélène, zou jij nog eens willen schellen?
Niemand!

Wat zijn dit trieste tijen voor de adel.
Zeg maar gerust: dit zijn verrottes trieste tijen.
Mon Dieu, er is vandaag de dag
totaal geen eerbied, geen ontzag
voor wat wij hier representeren met zijn beien.
Wij zitten naast het schellekoord
en zouen o zo graag een kleinigheid bestellen,
maar is er iemand die ons hoort?
Hubèrt… Hélène? Laat ons toch nog maar eens schellen.
Ach Hélène, wie moet dit nu weer herstellen?
Niemand!