Ze stonden voor 't dromende kerkje
Met rozen en klimop begroeid
Nog nooit had het kleppen van 't klokje
Hen beiden zo ernstig geboeid.
Hij moest naar den vreemde vertrekken,
Het scheiden viel beiden zo zwaar
Hij kuste haar vochtige ogen
En zei met een plechtig gebaar
 
We zien elkaar t'rug in het kerkje
En knielen voor 't altaar terneer
En hebben w' elkander gevonden
Verlaten w' elkaar nimmer meer.
  
Hij kwam in gevaarlijke streken
En deed daar gelaten zijn plicht
Zo kreeg zij van hem in haar dorpje
In maanden geen enkel bericht.
Verzwakt door een angstig verlangen
Kwam zij op een ziekbed terecht
En steeds bij het kleppen van 't klokje
Dacht zij aan wat hij had gezegd:
 
We zien elkaar t'rug in het kerkje
En knielen voor 't altaar terneer
En hebben w' elkander gevonden
Verlaten w' elkaar nimmer meer.
 
Toen hij na zijn moeizame arbeid
Per schip weer naar huis toe mocht gaan
Kan 't blijde bericht niet meer baten
't Verdriet had zijn werk reeds gedaan.
En toen hij dan eind'lijk weer t'rug was
't Moment waarop zij had gewacht
Had zij reeds haar ogen gesloten
En was ze naar 't kerkje gebracht.
 
We zien elkaar t'rug in het kerkje
En knielen voor 't altaar terneer
En hebben w' elkander gevonden
Verlaten w' elkaar nimmer meer.
 
Hij zag haar weer t'rug in het kerkje
En knielde voor 't altaar terneer
In plaats dat hij haar had gevonden
Verloor hij haar daar aan den Heer