De mensen ze komen van heinde en ver ,
voor Mokum zijn straten en stegen.
Zijn pleinen en grachten, de Wester zijn lied,
de toren die nooit heeft gezwegen.
Zo goed als dat liedje van Amsterdam hoort,
zo hoort ook het mijne erbij.
Een Davids die Amsterdam nimmer bezong,
is heus geen familie van mij.
 
Ik ben een stuk van Amsterdam, een stukkie Munt,
een stukkie Dam, d’Amstel die golft als mijn haren.
Waar deinende bootjes op varen.
Ik ben een stukkie Rembrandtplein,
een stukkie Centrum van de gein.
Mokum Mokum, ‘k wil steeds van Mokum zijn.
 
Elk mens heeft heel diep in z’n hart toch ’n wens,
Waarvan hij in stilte kan dromen. Mijn wens is wel gek
Want ik droom als ik er straks
een boek over Mokum zal komen.
Dat tussen de namen zoals
Het Rokin, ’t Waterlooplein, de Jordaan.
En alles wat Mokum aan schoonheid laat zien,
de naam ook van Heintje zal staan.
 
Ik ben een stuk van Amsterdam, een stukkie Munt,
een stukkie Dam, d’Amstel die golft als mijn haren.
Waar deinende bootjes op varen.
Ik ben een stukkie Rembrandtplein,
een stukkie Centrum van de gein.
Mokum Mokum, ‘k wil steeds van Mokum zijn.
 
Wie weet heb ik kans dat er straks na mijn dood,
van mij nog een standbeeld zal komen.
’t Heintje plantsoen zou zo gek nog niet zijn,
Met bankjes en heel dikke bomen.
En als eens mijn liedje voorgoed  is verstomd
Dan zal hier een ander weer staan.
Die Mokum zijn schoonheid in liedjes bezingt
Zoals ik dat zo graag heb gedaan.
 
Ik ben een stuk van Amsterdam, een stukkie Munt,
een stukkie Dam, d’Amstel die golft als mijn haren.
Waar deinende bootjes op varen.
Ik ben een stukkie Rembrandtplein,
een stukkie Centrum van de gein.
Mokum Mokum, ‘k wil steeds van Mokum zijn.