‘Hallo, meneer de rechter,
die man moet levenslang.
Zo’n tasjesdief, zo’n rover,
die hoort in het gevang.
Ik wandelde een blokje
met mijn lieve hond.
Toen pakte hij mijn tasje af
en smeet mij op de grond.’

‘Ik deed het voor mijn dochter
en mijn cavia is ziek.
(Als ik nu heel zielig doe,
vindt men mij sympathiek)
Een cavia met hernia,
dat kost mij een miljoen.
Het spijt me, lieve mensen,
ik zal het nooit meer doen.’

‘Die man die staat te liegen,
die man is reuze slecht.
Hij heeft mij toch geslagen?
Geloof niet wat hij zegt.’
‘Mijn dochtertje van zeven zegt:
“O, pappie, blijf bij mij.”
Wie moet er voor haar zorgen?
O, rechter, laat me vrij.’

‘Een oude vrouw beroven,
dat is toch godgeklaagd?
Ik had hem geld gegeven
als hij het had gevraagd.’

‘Mijn dochter is mijn leven.
Wie moet haar eten geven?’
‘Daar zit ik echt niet mee.
Ik heb ook maar AOW.’
‘Wie zorgt er voor mijn cavia
als ik straks de cel in ga?’
‘Dat kan mij niet verdommen,
die kerel die moet brommen!’

‘Orde, orde!’
‘Wat moet er van mij worden?’
‘Orde, orde!’
‘Het is toch een schandaal?
Straks gooit hij met de tafels
en de stoelen en de borden.’
‘Luister allemaal!’
‘Aan de paal, aan de paal!’
‘Orde in de zaal!

‘Ik moet bijna huilen
van wat u mij vertelt.
Ik zorg wel voor uw dochter
en ik geef haar al mijn geld.
En ach, die arme cavia…’
‘Dat diertje kan bij mij.’
‘Dan is alles in orde
en u bent snel weer vrij,
over vijfentwintig jaar.
Klaar!’