Veertig jaar als automaat
Werkte ik steeds voor de staat
Tenslotte kon ik niets meer doen
En ging naar ’t afscheid met pensioen

Ik had een grote zaal gehuurd
Dat stond zo deftig voor de buurt
Als een vlieg tegen de muur geplakt
Had men mij in een stoel gekwakt

Toen kwamen zij daar voor mij staan
En wensten mij stil naar de maan
Toch spraken zij vol frisse moed
En noemden mij volmaakt en goed
Slim, nauwkeurig, stipt op tijd
En altijd vol rechtvaardigheid

Ik kreeg door financiële rampen
Tweedehandse schemerlamp
Men ging na borreltje weer gauw
Naar krantje, kindertjes en vrouw

Ik bleef stil na dit voos onthaal 
Alleen in de receptiezaal
En voelde mij zo heel alleen
Een mottig oud blok aan ‘t been
Dat nooit eens licht of aanspraak heeft
En eenzaam in een broekspijp leeft 

Even heb ik toen gehuild
En had heel graag mijn lamp geruild
Voor ’t vriendelijke licht van mijn moedertjes gezicht

Toen heb ik mijn huis gezocht
Dat zijn laatste doodsstrijd vocht
Na mij te hebben uitgekleed
Kroop ik met oude mannenleed
In het bed in de kamerhoek
Zonder mijn pyjamabroek

Voor ’t eerst sinds vijfenzestig jaar
Waren mijn benen bij elkaar
Zo hadden ondanks de narigheid
Mijn benen toch wat gezelligheid
En ik offerde mijn fatsoen
Alleen om echt eens goed te doen  
De slaap bracht einde aan dit feest
Het was nu echt eens leuk geweest