Stormwind. Vrieskou. Regenvlagen 
kan ik zonder moeite. Aan. 
Maar maanlicht kan ik niet verdragen. 
Sterker nog. Ik haat de maan. 

Door de nacht liep onze wandeling. 
De maan scheen groot. En rond. En bleek. 
En ik zuchtte. Van bewondering. 
Telkens. Als ik naar haar keek. 
Mijn vriendin, ze zocht naar woorden. 
Die ze in het maanlicht. Vond. 
Dat wij niet Bij elkander hoorden. 
En ik zakte door de grond. 

De maan is zilver. In gedichten. 
Die ik nooit meer zal verstaan. 
Ik ben niet gek. Alleen maar maanziek. 
Ik zei het al. Ik haat de maan. 
Zij is uit het zicht verdwenen. 
En rondom mij werd het stil. 
Nooit heeft de maan sindsdien geschenen. 
Of ik droeg een manebril. 

Ik kan het maanlicht niet verdragen 
al is het nog zo zacht en bleek. 
'k Kom om mane-olie vragen. 
Bij drogist. En apotheek. 
'k Smeer manecrème. Op beide wangen. 
Alle nachten. Van de week. 
De maan zo prachtig in gezangen 
bezorgde mij een manesteek.