Die 's nachts romancen floot onder de linden
    En 's middags scherzo's op de markt der dorpen,
    Hij heeft zijn fluit in een fontein geworpen,
    En wilde een moeielijker wijsheid vinden.
     
    Hij heeft des nachts op een rivier gevaren,
    Hij zag het zonlicht dat de straten kleurde—
    En wist dat hij niet leefde, maar gebeurde,
    Dat daden machtloos als seizoenen waren.
     
    Hij was een reiziger, den dag lang droomend,
    Zijn doel was naar een horizon gericht,
    Hij voelde 't leven uit zijn hart weg-stroomend—
     
    En zijn gelaat was bleek, en blonk van licht,
    Als van den man die, uit de bergen komend,
    God zag van aangezicht tot aangezicht.