Ik ben zo eenzaam zonder mij, 
zonder mijzelf, toch zo alleen.
Ooit was ik nochtans met één, 
mar ik ging weer weg, ik verdween.
Ik weet wel wat er toen is gebeurd: 
die ander heeft mij meegesleurd.
Het is zoals ik het nu zeg:
ik kwam terug  en ik was weg.

Oh, ik mis mij, 
ik mis me verschrikkelijk, 
ook op dit zelfde ogenblik
mis ik mij vreselijk.

De tijd staat stil zolang ik gil, 
maar gaat daarna weer veel te snel.
De muren komen op mij af, 
mijn bed verandert in een graf.
Ik ben zo eenzaam zonder mij.
Zonder mijzelf voorgoed verdwenen, 
zoek ik mijzelf boven mijn benen, 
vind ik slechts tranen van het wenen.

Oh, ik mis mij, 
ik mis me verschrikkelijk, 
ook op dit zelfde ogenblik
mis ik mij vreselijk.

Ik bel mij op, maar ’t is bezet, 
klop op de deur, maar ‘k doe niet open.
‘k Ga dan maar weer alleen naar bed
want in mijn dromen kan ik hopen.
Als jij mij ooit eens tegenkomt, 
doe mij dan maar van mij de groeten, 
zeg mij dat ik me heb gemist
sinds ik spoorloos ben vermist.

Oh, ik mis mij, 
ik mis me verschrikkelijk, 
ook op dit zelfde ogenblik
mis ik mij vreselijk.


Album: kamaguka-liederen
Tekst: luk zeebroek / johan de smet

© de schaar / geknipt papier