Ik heb veel gereisd en veel dingen gedaan 
om een stuk van de wereld te kunnen zien. 
In Amerika ben ik bijna twee jaar lang 
truckchauffeur geweest. 
En uit die tijd komt dit verhaal. 

Ik stond met m'n truck even buiten 
een klein plaatsje in het zuiden, 
en nam m'n papieren door voor wat betreft 
de lading en m'n bestemming. 

M'n mobilofoon stond zoals altijd aan 
op kanaal 19 en plotseling hoorde ik 
op de lijn de stem van een kleine jongen. 

Hij zei "He, is er iemand die luistert? 
He truckchauffeurs, praat eens tegen Teddybeer". 
Ik drukte m'n knop in en zei 
"je hebt er eentje, Teddybeer", 
en de stem van de jongen kwam weer in de lucht. 

"Ik wil je niet van je werk houden 
en je eigenlijk niet storen, 
want mam heeft gezegd 
dat ik je niet mocht oproepen 
en van die mobilofoon af moest blijven. 

Ja sorry hoor, ik voel me een beetje eenzaam 
en het helpt als je 'ns met iemand praten kan, 
want dat is een van de weinige dingen die ik kan doen. 
Ik kan niet lopen." 

Ik nam de microfoon en zei 
dat 'ie net zo lang mocht praten als 'ie wilde. 
"Dit is eigenlijk de mobilofoon van m'n vader, 
maar hij is nu van mam en mij.

M'n pa heeft een ongeluk gehad 
en die is d'r niet meer. 
Mam werkt voor ons beiden, 
en ik ben niet zo'n beste hulp voor haar. 

Ik kan niet goed uit de weg. 
Ze zegt vaak: 'geen zorgen, we redden het wel', 
maar soms hoor ik haar 
's avonds laat in bed huilen. 

Jullie hebben 't druk maar
d'r is maar een ding dat ik graag zou willen, 
omdat m'n vader me wel
eens meenam op een rit. 
Maar dat kan nu niet meer." 

Niet een chauffeur kwam op 't radiokanaal 
zolang die jongen met me in gesprek was. 
Ik kreeg medelijden met 'm, 
want ik dacht aan m'n eigen knul thuis. 

"M'n pa zei indertijd: 
'eens zal deze truck voor jou zijn, Teddy', 
maar ik zou toch nooit 
in een achttienwieler kunnen rijden. 

Gelukkig zorgt deze oude zendontvanger 
nog voor een beetje verbinding 
met al m'n vrienden in de trucks. 
He, mam komt zo thuis, dus ik moet sluiten, 
maar toeter eens als je langsrijdt, 
dan weet ik dat jij 't bent, 
en dan kom ik wel weer eens op de lijn." 

"Zeg Teddybeer, waar woon je precies?", vroeg ik hem. 
Hij noemde z'n adres. 
Gelukkig had ik geen bederfelijke vracht. 
Ik keerde m'n truck en reed naar z'n huis. 
Toen ik de hoek omkwam en de straat
inreed wist ik niet wat ik zag. 

Een stuk of twaalf enorme trucks 
stonden in colonne geparkeerd. 
Alle chaffeurs in de omtrek 
hadden de oproep van Teddybeer gehoord 
en bezorgden hem nu een waar feest. 

Ze tilden hem van de ene truck in de andere 
en overal mocht 'ie even achter 't stuur in de cabine. 
Als laatste zat 'ie in mijn truck 
en daarna zette ik 'm in z'n stoel terug. 

Als ik ooit geluk heb gezien, 
geluk zoals ik nooit in m'n
leven weer zal zien, 
dan was 't dit keer 't geluk 
in 't gezicht van die knul. 

Ik ging met de pet rond 
om z'n moeder ook nog iets te kunnen geven, 
en alle jongens namen afscheid van Teddybeer, 
voordat z'n moeder thuis zou komen. 

Toen ik weer achter 't stuur zat, 
stonden er tranen in m'n ogen, 
want ik had gezien hoe je heel eenvoudig 
iemand blij kunt maken. 

Toen kwam er nog een verrassing, 
een vrouwenstem op de lijn met
"bedankt van Teddy's moeder, 
we wensen jullie alle goeds en zullen
bidden voor een veilige rit. 

Jullie hebben een droom van m'n jongen
werkelijkheid gemaakt. 
Ik ga maar van de lijn, 
anders ga ik zelf nog huilen. 
God bless you and goodbye."


(c) Gerard De Vries