Ik geloof dat ik de laatste mens op aarde ben
Urenlang loop ik al door puin en stof 
en ik heb in al die uren geen levend wezen ontmoet
Geen dier, geen vogel, geen insekt 
en dat in een stad van honderdduizenden inwoners
Alleen de zon voel ik nog en de wind 
brengt vreemde geluiden in m'n oren
Verder is alles weg
Enkele uren geleden waren er nog huizen, 
speelden er kinderen in onze straat, 
toen vlogen er vogels door de lucht 
en klonken de klokken als symbool van vrede
En nu, alles weg
Jarenlang schreven de kranten over spanningen in de wereld
Eerst was je er van ondersteboven 
maar geleidelijk wende je eraan
Er werden proeven genomen met atoombommen en raketten
In het begin was je nog bang maar later dacht je 
"zover komt het toch niet,
daar zijn we te verstandig voor"
Dat geloofde ik ook tot voor enkele uren
Het was zes uur in de morgen, ik hoorde de wekker tikken, 
nog een half uur en dan moest ik eruit, 
de dagtaak zou weer beginnen, maar gelukkig was het vrijdag
Nog 1 dag werken en dan weer twee dagen vrij
Morgen zou ik mijn oude zeilboot wat opknappen 
en mijn auto moest ok nodig gewassen worden
Het was tien over zes, 
ik keek voor de laatste keer naar m'n wekker
Er klonk een enorme klap, de hemel werd rood en grijs, 
toen raakte ik versuft
Ik kwam bij tussen stenen en verkoold hout, 
m'n haar was verschroeid, 
m'n kleren waren vodden, m'n huid zat vol blaren, 
m'n wereld was verdwenen
Langzaam begon ik me te realiseren 
wat er gebeurt zou kunnen zijn
Ik dacht aan de dreigementen van de laatste dagen 
in de kranten, en al die conferenties 
die me minder deden dan de Europa-cup
Zou het vreselijkste zijn gebeurd ?
Ik kon het niet bewijzen
Langzaam rees ik op uit het stof en het puin 
en begon te schreeuwen
Geen antwoord, alleen dat vreemde geluid van de wind
Ik sleepte me moeizaam naar noord, zuid, oost of west, 
ik wist 't niet
Er waren geen huizen en wegen meer
Ik zag vreselijke dingen waar ik niet over durf te praten
En zo loop ik al uren als een dwaas tussen die verwoesting, zonder voedsel,zonder water
Ik ben, geloof ik, de laatste mens op aarde 
die door ik weet niet welk wonder gespaard is gebleven

Lieve mensen,
Dit verhaal heb ik gedroomd 
maar het beeld is me dagen bijgebleven
Als de wereld zo doorgaat 
zou die droom wel eens werkelijkheid kunnen worden
Dan zou u misschien de laatste mens op aarde zijn

Tekst en muziek: Pi Veriss/Gerard de Vries