Jij, als een zware last
niet van mijn rug af te krijgen
en maar mijn vrijheid bedreigen,
in een zucht naar behoud.
Ik, in een soort gevecht
toch iets om je te geven,
terwijl je remde mijn leven.
Zo zijn we niet getrouwd,
zo zijn we niet getrouwd.

Ik, als een gek op zoek
naar wat ik ooit voor je voelde.
Alles in mij bekoelde,
alles weg, alles koud.
Dagen van domme sleur
en elkaar telkens mijden,
het was afzien en lijden.
Zo zijn we niet getrouwd,
nee, zo zijn we gescheiden.

Eigenlijk geen idee
wat er met je gebeurde,
wat je de diepte in sleurde.
Ja, wat ging er nou fout?
Nooit meer een klein plezier,
enkel urenlang zwijgen,
geen woord uit me te krijgen.
Zo zijn we niet getrouwd,
zo zijn we niet getrouwd.

Denken: is dit het nou?
Moet ik zo naar de dood toe,
net als opa en opoe?
Word ik zo dan soms oud?
Nooit meer je eigen vrouw,
steeds weer andere meiden
door de nacht naar huis toe rijden.
Zo zijn we niet getrouwd,
nee, zo zijn we gescheiden.

Dus dacht ik: 'Weet je wat,
ik pak mijn koffer eens even,
ik heb per slot maar één leven.
Voor je het weet ben je koud.'
Toen was ik alles kwijt,
van jou een soort annexatie.
Dat is dus emancipatie...
Zo zijn we niet getrouwd,
zo zijn we niet getrouwd.

Nu heb ik alles kien
en dus blijf je maar nukkig,
want ik ben nu gelukkig
en niets wat me berouwt.
En weer wil je op mijn rug
en van mij plukken en snijden,
tot aan het einde der tijden.
Maar zo zijn we niet getrouwd...

En dank zij een goede advocaat, hahaha,
ook niet gescheiden.