Vlaanderen, Vlaanderen,
als 'n jagende storm sloeg 't woord in m'n hart,
'n woord gehavend door strijd, en gehard
door 't roepen uit duizend kelen,
door 't luidkeels gillen van velen
Vlaanderen, Vlaanderen!!
'n Woord dat m'n noordelijk oor heeft doorboord,
alsof ik de strijdkreet zelf had gehoord
uit verre en duistere eeuwen.
Dat vurige eisende schreeuwen
Vlaanderen, Vlaanderen!!
'n Woord als 'n vlammende tocht door de nacht,
'n klinkende hamer… en toch ook zo zacht
als Gezelle, zo zacht als 't ruisende riet,
oh luister, nog altijd 't eendere lied, in die eendere taal…

de taal van de wind,
taal van de herfst
die langs de drassige grond z'n schimmel spint,
taal
taal van de sloten als zware goten
van hier tot ver door 't land;
langs boerderijen hurken in rijen
wuivende bomen in 't land.

Taal
taal van de zee
taal van de schepen
bruisende strepen, neem je me met je mee,
taal
taal van de regen soppend in stegen
klaterend op 'n plein;
in smalle straten 'n zachtjes praten
en 't land door als 'n grijs gordijn.

Taal
taal van de lucht
boven de polder
'n grauwe zolder, 'n langgerekte zucht,
taal
taal van rivieren blinkende dieren
schuimende golvenstroom,
in kleine steden smeult het verleden,
haard van m'n Vlaanderen-droom…

Vlaanderen, Vlaanderen!
Maar in de verte wapperen de vanen
branden de toortsen, en kraaien de hanen;
zing door in het Vesper der Geuzen,
zing alsmaar de leuze: Vlaanderen, Vlaanderen, Vlaanderen,

    Vlaanderen, Vlaanderen.



Tekst: Gerard Cox