In 't kleine dierbare Nederland, waar 't leven nooit bruiste
Maar z'n weg zocht, 't liefst aan de kalme kant, die men zag als de juiste
Met 't woord van God als 't zondag was, tot troost voor arm en rijk
Dat tevens diende als alibi voor de barre praktijk
Of je eerzaam was of verachterlijk, hing af van stand en rang
Aldus ging alles, van een-twee-drie, z'n gezapige gang

Tot de tijd ons dierbare Nederland ook een lift heeft gegeven
Toen alom de welvaart stond aangeplant werd de armoe verdreven
Vol vertrouwen sloeg men uit alle macht de handen aan de ploeg
De bomen schoten de hemel in, maar net niet ver genoeg
Want de Babelachtige toren, die gebouwd was, zakte scheef
Men zag met groeiende tegenzin hoe de woningnood bleef

In 't kleine dierbare Nederland, wordt het een grote bende
Elke dag een jereminade krant, vol met trieste ellende
De bestuurders houden ons weinig meer dan sloop en neergang voor
Helaas, zijzelf weten heg noch steg, en ze drammen maar door
Als we willen zal er een toekomst zijn, bevrijd van angst en nood
Maar nooit en nooit via deze weg, die loopt hartstikke dood


(c) Gerard Cox