Inga Litimor p handkvern i kongsgarden mol og kvad dei
sm visone av ljos og liv og sol
-aldri nokon kunne kvea som ho Litimor den unge
og den vene
D gjekk det bod at Inga m tr for kongjens stol og
kveda alt som lyser av liv og ljos og sol.
Ho kom seg til kongshall i skor fr finnegarn med hjartebank
i bringa det bar for kongjen fram.
Fribore namn og ra deg kongjen gjeva vil;
no, Inga, kan du syngje som best det hver til.
Takk, stor er kongjens ra, song fugelen p kvist;
men betre vre elska, veit mannebarnet visst.
So hyr eit ord, mitt siste: Eg byd deg brudelin.
Det er den unge kongjen som sjlv m verta din.
Men d m kongjen veta han ikkje skjemmast tarv;
for eg er kongjedotter, og han sit i min arv.
Og der vart vigsle-veitsla, og songen auka p,
og hev'kje nyst dei slutta, s varer det end