Kiek éns aeve in de sjtraot
zuug ze dao éns gaon
maedjes 't lieke waal blömkes
kènjer mit zilvere sjtömkes
maedje mit dien lupkes rood
en zoo fien gesjmink
loester nao 't leidje
dat die jungske zink.

Doe bès mie maedje, 
och kèndj, ich hauwt van dich
doe modeplaetje, mien alderleifste wich
mie rozeknupke, ich nuim dich hartedeif
doe bès mie pupke, köm ich hauwt dich éns leif.

't Jungske is nog vööl te bleu
durf 't nog neit aan
kump 'r ei maedje éns taege
jum mich dan wurd 'r verlaege.
Mer hae haet op zek'ren daag
toch zien kans gewaog
en doe sjprouk dat maedje :
"Has te mer eerder gevraog".

En is dan de broelef dao
jong dan is 't fees
wurd zich ei dröpke gedrönke
same wurd nog éns geklönke.
Want ze zeen noe man en vrouw
och, wat zeen ze blie
zaet 'r : "Doe mie vruike,
kéndj, noe köm éns hie".

(c) Tekst : Frits Rademacher
   Muziek : Giel Laumen