Voor al het rotste werk te huur
in onze vette welvaartsstaat –
op zondagmorgen om tien uur
lopen ze doelloos over straat.

De heldere huizen rij aan rij
die zijn zo netjes ingericht,
daar is geen enkele wanklank bij
en alle deuren zijn potdicht.

De hoeren trekken ook één lijn,
scheiden het koren van het kaf.
Ook zij houden het liever fijn:
weren die donkere jongens af.

Er is alleen nog een station
met een terras half in de zon,
de Nederlandse zon,
de kille Nederlandse zon.

De ober kijkt verzuurd en wrang,
hij is er weer eens mooi mee klaar:
die gasten zitten uren lang
op één consumptie bij elkaar.

Daar zit je in de kille zon:
een microfoonstem kondigt aan,
dat op het zoveelste perron
een trein gereed staat naar Milaan.

Er klinkt een fluit – daar gaat hij dan
en straks kun jíj vertrekken naar
een hol dat jij gehuurd hebt van
de één of andere woekeraar.

Je zit alleen op het station
met zijn terras half in de zon,
de Nederlandse zon,
die kille Nederlandse zon.

Berustend, zonder zelfbeklag,
denk je aan de week die voor je ligt,
met weer aan het eind die lange dag,
die ober met zijn zuur gezicht.