Waarom geef jij meer om mij dan ik om jou?
Je huid trilt als een espenblad als je je tegen me aanvlijt
Ik voel de welving van je boezem als je lichtjes langs m’n hemd glijdt
Met tederheid sla je je ogen neer
Je armen voel ik om me heen geklemd
Je hele wezen spreekt duidelijke taal
Jouw verlangen is volledig ongeremd
Die overgave is wat mij zo bezorgd maakt
Omdat jouw liefde, lief, mij niet echt raakt

Waarom wil jij meer met mij dan ik met jou?
Je stem klinkt enthousiast als je me iedere avond opbelt
In geuren en in kleuren laat je me weten hoe je wegsmelt
Bij de gedachte dat ik strakjes naast je lig
Je vingers kruipen langs m’n rug omhoog
Je kreunt dat je je open voor me stelt
 En me ontvoerd tot ver voorbij de regenboog
Ik hoor je aan, m’n lief, niet wetend wat ik moet
Omdat jouw hunkeren, hoe pijnlijk, me zo weinig doet

Waarom wil jij meer met mij dan ik met jou?
Is m’n angst zo overheersend dat ik steeds de boot weer afhoud
Niet weer wil verliezen, als ik je dan schuchter vasthoud
Wat jij voelt, ja, dat is me wel bekent
Hoe vaak heb ik niet in vuur en vlam gestaan
Dat het zo blijven zou tot het einde van de tijd
Maar verdomme, ’t is weer voorbij gegaan
Dier ervaring heeft m’n houding zo bepaald
’t Ligt niet aan jou,m’n lief, maar ik heb weer gefaald