Koud is de wintermorgen
Buiten wordt het langzaam licht
Een nieuwe dag vormt zijn gezicht
Je warme lichaam
Ligt me roerloos aan te staren
Het witte kussen is onzichtbaar
Door je haren
Helaas, ik moet weer bij je weg
Mijn lippen strelen zacht je oor
De stilte dringt naar binnen door
Alleen het ritselen van je laken is te horen
Gespannen om je borsten
Die mij zo bekoren
Als ik geruisloos de deur achter me sluit
Weet ik me omringd
Door de geur van je huid

Huiverend stap ik in de wagen 
’t Loopt al tegen zeven uur
Mijn hand omklemt het koude stuur
Ik laat me ogen vluchtig langs je ramen dwalen
En tracht je beeltenis in woorden te vertalen
De nacht is weer overwonnen
Kreunend rekt de dag zich uit
Ze voelt zich als een jonge bruid
En in gedachten laat ik alles weer herleven
De uren die wij aan elkaar hebben gegeven
En op de voorruit breidt mijn adem zich uit
Vermengd met de geur van je huid

Het zonlicht kruipt over de velden
Het samen zijn met jou vannacht
Maakt me warm en schenkt me kracht
Ik geef me over aan de dagelijkse zaken
Terwijl jij bezig bent geleidelijk te ontwaken
Met groot verlangen kijk ik naar de avond uit
Geïnspireerd door de geur van je huid