Oom Wim is dood zei moeder door de telefoon
Er gaat aan hem zei ik niet veel verloren
Maar goed hij is ooit op een dag geboren
En moet dus op een dag weer dood gewoon
Zo mag je niet praten zei mijn moeder zacht
Ze tracht mij al mijn hele leven af te remmen
Het is haar nooit gelukt mij helemaal te temmen
Het doet haar pijn
Als het publiek om mijn cynisme lacht

Ik heb als kind
Veel bij oom Wim en tante Jet gelogeerd
Hij deed in veevoer, varkens, koeien en kippen
Begon te zuipen en een ander wijf te wippen
En werd al vroeg
Met een onwillig lijf gepensioneerd
Zijn vrouw ging bij hem weg
Aanvaardde zonder meer dit kruis
Bezocht hem trouw als hij haar klaaglijk belde
Dan liet ze hem een uurtje op haar schelden
En fietste dan gezangen zingend weer naar huis
Ik ging er vaak met vakantie
En speelde dan zijn knecht
Ik mocht de eieren uithalen en de kippen voeren
Zakken meel wegbrengen
En in varkenstroggen roeren
Er werd hard gewerkt en weinig gezegd
Op een dag
Had ik één der varkensstallen uitgemest
En daarna vergeten de deur goed af te sluiten
Dat bleek even later liepen alle varkens buiten
En dat was met oom Wim te spreken
Niet zo best

Het was herfst, de wei was zompig
En het gras spekgeld
Ik zie oom Wim nog wijdbeens staan
Die cowboy uit Terwoude
Hoe er van achteren een varken door zijn benen holde
En dat hij door de lucht vloog
En landde op zijn gat
Daarna ging oom Wim
Tegen dat varken zo tekeer
Dat ik ineen kromp
Omdat ik wist dat hij mij bedoelde
Ik stamelde iets van: ‘het spijt me’, maar ik voelde
Dit is de laatste keer dat ik bij hem logeer

Oom Wim is dood en mijn moeder heeft gelijk
Je moet nooit min over de doden spreken
Hij heeft er voor gezorgd met al zijn streken
Dat ik met andere ogen naar varkens kijk