Het leven is zoet maar je gaat eraan dood
Je neemt underberg in, het helpt je geen kroot
Je lijk wordt gekist en je kist wordt gekuild
Je vrouw krijgt een toeval, je schoonmoeder huilt
Ze roepen “O, Heere”, ze hebben het hard
Ze leggen op je foto een zoentje met smart 
Aggenebisch, aggenebisch

Je vrouw gaat in ’t zwart, een portret in een hoek
Een andere vent in jouw jas, vest en broek
Jij ligt in de kou, schier geen draad aan je lijf
Een ander gaat onder de wol met je wijf
Zij zegt heel de buurt: “Ik heb een schat van een vent
Als m’n eerste niet dood was had ik deez’ niet gekend”
Aggenebisch, aggenebisch

Dan krijg jij de pee in, je voelt je geraakt
Je werkt met je schonken, je kistdeksel kraakt
Je kruipt weer je huis in langs kelder of dak
En speurt naar die vent voor een draadje tabak
Je smijt met de deuren, je spookt en je zucht
Je vrouw krijgt de beverd, die vent neemt de vlucht
Aggenebisch, aggenebisch

Je hebt je gewroken, je hebt je geroerd
De kerel is pleite, je wijf ligt gevloerd
Jij legt weer terug in je graf legt ontstemd 
Vanwege haar ontrouw een knoop in je hemd
Roept straks God de Heer je weer terug in je vel
Dan zie je die knoop en je blijft vrijgezel
Aggenebisch, aggenebisch