Ze waren eindelijk alleen
De jongen en het meisje
De jongen en het meisje
En het bos stond om hen heen

Ze zagen grote regenbogen
Van liefde in elkanders ogen
En keken er verwonderd naar
Ze lazen van elkanders monden
De woorden die niet zeggen konden
Hoe ze verlangden naar elkaar
En ’t bos werd donker, diep en dicht
En waar het laatste avondlicht
Weemoedig afscheid had genomen
Vond hij de plek in ’t struikgewas
En lei haar op zijn regenjas
Als in een nest onder de bomen

Ze kregen takjes in hun haar
De jongen en het meisje
De jongen en het meisje
Met de monden op elkaar

Maar dan opeens, in ’t groen verscholen
Braken wel zeventig violen
In prachtige akkoorden los
Van rechts naar links, van onder, boven
Een strijkorkest, niet te geloven
Een heel muziek geworden bos
De jongen riep: ‘Dit is te gek
We zochten naar een stille plek
En daar gaat die muziek beginnen’
Maar een stem boven hun hoofden zei:
‘Die strijkmuziek die hoort erbij
Als twee elkaar voor ’t eerst beminnen
Onze muziek op dit moment
Is u uit elke film bekend
Dat is het lot van elke vrijer
U denkt maar even aan de sound
In elk product van Paramount
of Metro Goldwyn Mayer’

Ze vluchten weg van het orkest
De jongen en het meisje
De jongen en het meisje
Als twee vogels uit hun nest

En nog verliefder dan tevoren
Liepen de twee in ’t bos verloren
Op zoek naar ’t allerdonkerst groen
Zij zag niet meer waar hij haar leidde
En op het laatst zijn jas neerspreidde
Maar zij verloor zich in zijn zoen
Maar nu, vanwaar toch en waarvoor
Daar barstte een geweldig koor
Los in een wilde serenade
Tenor en alt, sopraan en bas
Maar honderdvoudig. Ja, het was
Of zich een donderstorm ontlaadde
‘Wat nu weer’, riep de jongen boos
Maar boven hem zong argeloos
Een koor van duizend kelen: 
‘Dit is het lied van het geluk
Dat hoort in ieder Russisch stuk
Als twee verliefden spelen’

Toen zijn ze treurig weggegaan
De jongen en het meisje
De jongen en het meisje
En de ochtend brak al aan

Ze kwamen op bedauwde wegen
De eerste zonnestralen tegen
En verder was de wereld leeg
Toen vonden zij het hoge koren
Dat hen beloofde niet te storen
En dat zich opende en zweeg
En daar beminden zij elkaar
En werd hij helemaal van haar
De liefste aller bruiden
En toen hij daarna naast haar lag
En naar de blauwe hemel zag
Gingen de torenklokken luiden
En God die alles hoort en alles ziet
Ook deze zanger en zijn lied
Sprak door de wijde ether:
‘Ik trek wel niet zo’n groot publiek
Maar wat betreft mijn showmuziek
Doe ik de timing beter’