Er was misschien een stukje los
aan oude tante Neele,
die kruiden zocht in wei en bos
en prachtig piano kon spelen.
Ze speelde dan de Dodendans.
Die ken je toch wel? Van Camille Saint-Saëns?

Toen kwam de dag dat tante zei:
‘Als ik eens kom te sterven,
dan, lieve nazaat, dan kom jij
mijn mooie piano te erven.’
Op haar piano speel ik thans
zo menige droevige liederenkrans.

Ach, ik lag in mijn bed vannacht,
ik voelde mij tevreden.
Toen kwam er, eerst nog tamelijk zacht,
een vreemde muziek van beneden.
O wee, ik schrok me haast ongans:
het was de muziek van de Dodendans.

Bibberend en slap
liep ik van de trap,
tegen lampen aan,
zag de dingen staan.
Alles wat ik zag,
was als overdag:
zo volstrekt normaal.

Ik ben weer in mijn bed gegaan,
ik lag weer in het duister.
Toen ving daar die muziek weer aan.
Het was eerst nog een soort van gefluister.
Hoor de dreunende cadans
van die prachtige, deftige Dodendans.

Toen de klok weer sloeg,
was het opeens genoeg.
En de pianist
ging weer in de kist.

Bedenk dus, mensen groot en klein,
dat tantes zoals Neele,
nadat ze overleden zijn,
nog beter piano gaan spelen.