In mijn blauwgeruite kiel
kon ik vaak zo spannend spelen
op ruïnes van percelen
waar een voltreffer op viel.

Eén groot gat was het portiek
en daarnaast lag ik te loeren
naar uiteengereten vloeren
en dan zag ik mozaïek

tussen brokstukken en duigen
en de vage lucht van gas.
Mozaïeken als getuigen
van het leven dat er was.

Als je zoekt in een woestijn
naar Carthago of Gomorra,
Tebes, Sodom, Ur of Soesa
is de kans niet eens zo klein

dat je in de hete zon
onbeschadigde en mooie
mozaïeken vindt van Troje,
Niniveh of Babylon.

Een beschaving die moest buigen
voor een ander volk of ras.
Mozaïeken als getuigen
van het leven dat er was.

Schilderijen gaan kapot,
krijgen barsten, gaan verbleken,
beelden gaan hun armen breken
en elk houtsnijwerk verrot,

liedjes raken onbekend,
boeken lijden waterschade.
Vader Tijd kent slechts genade
voor die steentjes in cement.

Het is echt niet om te juichen
als je alles overziet.
Mozaïeken als getuigen,
mozaïeken en meer niet.