Door de bossen ging hun wandeling.
De maan scheen bleek en groot en rond
en leek het meest op judaspenning.
‘Ik moet iets zeggen,’ zei haar mond.

Ze zei wat ze te zeggen had:
een liefde die geen uitkomst bood.
De maan scheen hard en eens zo groot,
ze naderden de stad.

De maan is zilver, in gedichten,
die hij nooit meer zal verstaan.
’s Nachts staat hij roepend in het maanlicht:
‘Ik haat de maan, ik haat de maan!’

Zij is lang uit het zicht verdwenen.
Vroeger is een groot verschil.
Nooit heeft de maan sindsdien geschenen
of hij droeg een manebril.

Hij kan het maanlicht niet verdragen,
al is het licht ook zacht en bleek.
Hij komt om mane-olie vragen
bij drogist en apotheek.

De maan is zilver, in gedichten,
die hij nooit meer zal verstaan.
’s Nachts staat hij roepend in het maanlicht:
‘Ik haat de maan, ik haat de maan!’

Smeert manecrème op beide wangen,
draagt een donkere manebril.
Eens haatte hij de zonsopgang,
maar vroeger is een groot verschil.

De maan is zilver, in gedichten,
die hij nooit meer zal verstaan.
’s Nachts staat hij roepend in het maanlicht:
‘Ik haat de maan, ik haat de maan!’

Ik haat de maan!