Hij had z'n huiswerk goed gedaan,
en toch kreeg hij een twee.
Hij gordde z'n scarlatti aan,
die hielp 'm steeds uit de puree.
Hij speelde slechts in C.

Al scheen ook nergens meer de zon,
toch speelde hij accordeon,
zo mooi als hij maar kon.
Een psychiater had hij niet,
hij nam genoegen met het lied,
van zijn accordeon.

Hij schreef om menig vrouwspersoon,
studentenpoëzie.
En kreeg hij enkel spot en hoon,
dan speelde hij vol fantasie,
de Roversymfonie.

Al scheen ook nergens meer de zon,
toch speelde hij accordeon,
zo mooi als hij maar kon.
Een psychiater had hij niet,
hij nam genoegen met het lied,
van zijn accordeon.

En toen z'n vrouw niet trouw meer was,
verliet hij haar voorgoed.
Tesamen met zijn tachtebas en ook nog twee stel ondergoed,
de toekomst tegemoet,
onder de bruggen van Parijs.
Studerend voor clochard,
vertoefde hij voor sneeuw hij,
al meer dan tachtig jaar
is dat niet wonderbaar?

Al scheen ook nergens meer de zon,
toch speelde hij accordeon,
zo mooi als hij maar kon.
Een psychiater had hij niet,
hij nam genoegen met het lied,
van zijn accordeon.

Toen kwam hij bij de hemelpoort,
en klopte speelde een traan,
en Petrus had 'm al gehoord en sprak:
'Je mag hier naar binnengaan,
maar laat die trekzak hier staan!'