Zwart was de nacht en niemand meer dan de suizende wind
Sloeg acht op mij. En huilde met mij
Ik had geen verweer, had geen kracht meer
Toen in mijn lijf mijn ziel werd omgebracht met al jouw kracht

Zwart was de nacht en niemand meer dan de huilende wind
Sloeg acht op mij. Jij liep weg van mij
En de lucht betrekt achter het wolkendek
Kruipt de maan beschaamd nu voor mij weg, een lege plek

En aan het eind van deze nacht werd het langzaam weer licht
De vroege zon gaf weer glans op mijn stenen gezicht
Aan het eind van deze nacht kleurde de zee langzaam rood
Maar mijn hoop, mijn gevoel, en mijn hart bleven dood

Zwart was de nacht en niemand meer dan de razende wind
sloeg acht op mij en haat woedt in mij.
Er is geen dag meer, dat ik mezelf niet zweer
Je uit te zwaaien voor de poort der hel, mijn laatste groet, vaarwel