Hoog boven de bomen jaagt oktober door de hemel
en drijft met storm en regen de zomer op de vlucht
op de bodem van het bos wordt alle nevelig en donker
er vallen dode takken als knekels uit de lucht.

diep onder het dak van groene varens in de schemer
zijn vele wezens opgeschrikt en haastig in de weer
vluchten en verzamelen, de winter overleven
diep onder de aarde, boven kan het nu niet meer.

grijze bruine dieren ritselen over de bodem
hier en daar met dorre takken bezig
verzamelen begraven en vergeten
snel moet nu alles onder de grond

even flitsen witte tanden bange ogen draaien weg
te laat de rode rover sluipt weg
verzamelen begraven en vergeten
snel moet nu alles onder de grond

verzamelen begraven en vergeten 
verzamelen begraven en vergeten 

uit de hemel neergehaald door kou en hagelstenen
tuimel een te late zwaluw
langs de bomen reddeloos neer
fladdert en ploft oor de varens met een klap

even blijft de vogel eenzaam op de aarde liggen
een uit onbekende werelden neergestort object
al gauw komt er van alles uit het duister aangeschuifeld
voelhorens en sprieten sierlijk wuivend uitgerekt.

daar ligt weer eens zo'n vogel van daarboven
natuurlijk valt van hoogmoed niets te hopen
wat een slordige manier van doen is dat

met scharen en met tangen
met kaken en met zeer veel poten
het wrak meteen maar slopen is het beste
waarom doen ze daarboven zoiets ondoordachts?

een meisje heeft de vogel in haar handen meegenomen
ze zag dat hij nog leefde - ze voelt z'n bange hart
ze warmt hem met haar adem en onttrekt hem aan de cirkel
van dood en eeuwig leven - menselijk verward.

november komt met koud en de eerste wrede dagen
de vorst zonder genade komt z'n eerste ronde doen
de zon verwarmt vergeefs de laatste doodgevroren bloemen
bleek en rood verschijnt hij 's morgens in de schorpioen

onder de grond houdt de aarde al haar adem in
verzamelt alles voor het nieuwe begin

de vogel zit alleen achter tralies voor het venster
de regen van april trommelt ijzig op de ruit
er zijn nog lang geen zwaluwen verschenen aan de hemel
de koude wind jaagt de wolken voor zich uit

buiten is de stilte, de dode witte wereld
binnen zit het meisje met de vogel in haar hand
buiten gaan de kinderen rond met lichtjes in de schemer
de vogel droomt van zon en van een ver en zuidelijk land

ik heb jou gevonden
gewond en verdwaald
en mijn medelijden groeide
maar mijn liefde heeft gefaald

en moet ik ondanks mijn lege handen
aan jou, die ik niet bereiken kan
mijn hart en mijn vingers branden
als ik jou niet houden kan

liefde is de schat aan het eind van de regenboog
een brug die hemel helemaal kan vullen
maar verdwenen is een in een tel, warm als de zon,
koud als de regen, kermis in de hel.

en toen was de winter voorbij en de
lente kwam: ze liet de zwaluw uit
zijn kooi, ze liet hem vliegen

hoog boven de bomen in de zon al het leven
dat in de aarde sluimerde, opnieuw beginnen laat
zwaaien en wentelen als kleine zwarte stippen
de zwaluwen - en teken dat de zomer komen gaat
ergens op de aarde woont een meisje dat gelooft
dat geschenken van boven uit de hemel komen vallen ...
ze heeft een vogel in haar hoofd ...