We konden over alles praten, alles... 
Maar alles ging over de liefde, we vergaten alles 
In een brief, in een smsje, in een liedje schreef ik .. 
Ik zal alles voor je doen en voor je liefde leef ik en die liefde kreeg ik, en vaak in overmate ... 
Je kon de drempels van het leven aan me overlaten 
Je zag die meiden haten want je had je superheld, ik had me vrienden net te vaak over jou vertelt. 

Nu staren we samen naar de tafel met de mondjes dicht. 
Met blikken die vanzelf spreken in ons gezicht. 
Ik heb het overgrote deel van alles aangericht 
Maar ik rijd te lang in deze tunnel en ik zie geen licht, 
Dus doe je ogen dicht voor onze laatste set, en denk terug aan het kleine huisje met het kleine bed 
Shit ... maar morgen is de pijn terug, staan we uren op de halte rijd de trein terug 

Het duurt te lang, we staan hier al een tijdje en we moeten door dus voor de laatste keer het spijt me, het duurt te lang 
Het duurt te lang, we staan stil, 
wat jij wil, wat ik wil,... het duurt te lang 

Twee stille mensen aan de tafel het is geen gezicht 
ik kan die route niet belopen met me ogen dicht. 
Je weet precies wat ik ga zeggen, ik weet het ook van jou en op het eind vertel ik vast hoeveel ik van je hou 
En daarna slaan de deuren weer en breekt er weer een glas, 
en daarna valt er weer een traan en pak ik weer me tas 
En.. daarna hou ik je weer stevig vast 
en leg me kleren weer terug in de kast dusss ik hou je nog een poosje vast want dan vergeet je nog hoe boos je was, 
maar de pijn blijft zitten dus het helpt niet dus waarschijnlijk is het morgen weer hetzelfde lied 
De text komt op hetzelfde neer in dezelfde beat een soort van gouden verf op een blok verdriet 
Conflicten zijn normaal maar het moet ons niet verstikken me tranen vallen niet dus laat ik het liedje snikken 

Het duurt te lang, we staan hier al een tijdje en we moeten door dus voor de laatste keer het spijt me, het duurt te lang 
Het duurt te lang, we staan stil, 
wat jij wil, wat ik wil,... het duurt te lang