Het leger en de industrie, compleet met TNO,
ontwierpen een gevechtspak. Nou, dat vind je nergens zo.
‘Mannen, het is een hele eer,’ zei de kapitein,
‘om voor pak en vaderland proefkonijn te zijn.’
Het is spreekwoordelijk
een echt huzarenstuk.

D-d-dus trokken wij dat pakkie an en toen door bos en hei,
maar bij de tweede regenbui zijn wij terdege blij,
dat wij eendrachtig samenwerkend resultaat behalen.
Balen… 

Het is niet waterdicht, het zal wel krimpen bij het wassen,
het is zo uitgevoerd dat wij op export mogen vlassen.
Je kunt niet bij de zakken
om wat dan ook te pakken,
want één ding is gewoon frappant.
Dat is dat klere klittenband,
in plaats van rits of knopen.
Dat gaat zo handig open
en het maakt zo’n herrie dat een Rus jou al van ver hoort lopen.

Het komt wel goed met dat goed:
ze weten nu hoe het niet moet met dat goed.
Het kostte maar vier miljoen
die wetenschap op te doen.
Kom, zit niet bij die pakken neer,
met een paar miljoenen meer
kleden wij straks de boel dus weer.
En vroeg of laat staat de NATO paraat
met de pink op de broek met de naad
van Nederlands fabricaat.

En dat was nog maar het begin: we gaan door met de strijd,
want onze breinen broeden op de vondst van deze tijd.
Als het eenmaal zover is, zegt weer een kapitein:
‘Het is een eer voor het vaderland proefkonijn te zijn.’
Wij kennen het gemak
van het neutronenpak.

D-d-dus trekken wij dat pakkie an en dan door bos en hei
en na de eerste oefening triomferen wij!
Dan blijkt het rendement dat het neutronenpak kan geven:
hoe dood de militair ook is, zijn pak is heel gebleven.