Meneer Lubbers had me onlangs uitgenodigd
op de televisie, in het Marokkaans,
om de negentiende maart te komen stemmen.
En hij zei het ook in het Turks en ook in het Spaans.
Ik vond dat hij toch heel mooi wel heeft gesproken,
ook al heb ik maar drie woorden van verstaan,
maar ik heb hier in de kranten wel gelezen
en dus ben ik naar die stembureau gegaan.

Nou, er zaten drie meneren op een rijtje
in een zaaltje van mijn zoon zijn gymnastiek.
Eén meneer begon verkeerd mijn naam te zeggen,
zo doen zij het ook altijd in de fabriek.
Maar die anderen die zaten 'ja' te knikken
en toen kreeg ik een papier, dat was zó groot!
O, het was daar toch zo stil dat ik moest stikken
en ik stond te denken: 'Wie is nou weer dood?'

Mensen hebben mij gezegd: 'Wat jij moet stemmen:
CPN, P van de A of PSP.
Maar als jij bij rijke mensen wil behoren,
nou, dan kun je beter stemmen: VVD.'
Meneer Lubbers heeft gezegd, ik moet hem kiezen.
Wij geloven allebei toch in één God?
Maar a la, mijn buurman is D66
en nou weet ik helemaal niet wat ik mot.

Het was een hele lange lijst met vreemde namen
en ik kende er maar een, meneer De Vries.
Die had ik een keer in onze krant zien staan en
ik geloof, het was met meineed of zoiets.
Toen ik na een half uur niemand kon vinden,
riepen zij: 'Maak u dat hokje nou maar rood.'
Nou, daar ben ik toen maar niet meer aan begonnen:
ik had zó'n klein potlood en dat hokje was zó groot!

Beste heren, ik kan Lubbers hier niet vinden
en ook ome Joop den Uyl staat er niet bij.
Nou, toen zeiden zij: 'Dat heb jij goed bekeken,
dit is gemeenteraad en andere is in mei.'
Nou, toen heb ik het papier weer teruggegeven
en ik zei: 'Dan zie je mij in mei weerom.'
Maar ze zeiden: 'Ho, dan mag u heel niet stemmen!'
O... maar ik wil het heel graag leren, dus ik kóm!

Tot ziens, meneer Lubbers!