In zovele huisgezinnen
dringen homecomputers binnen.
Het is gedaan met 'home sweet home',
want je houdt ze niet in toom.
Vaders met en zonder zonen
zijn chipmatig in de bonen,
leven dagen achtereen,
achter één zo'n fenomeen.

Run, stop, flip flop, shift,
vader is compleet geschift,
vader spreekt geen woord normaal,
vader praat computertaal.
Input, output, wait, restore,
load, return, close, break, next, floor.
Vader blieft geen eten meer:
'Hou je kop, ik programmeer!'
En hij mompelt tot zijn kind:
'Zanik toch niet zo, ik print!'
Zo gaat menig huisgezin,
run, stop, shift, de bietenbak in.

Vaders zitten lange uren
op hun beeldbuizen te turen.
Moeders zitten er maar mee,
want ze zien nooit meer tv.
O, wat valt er te genieten
van dat piepen en dat schieten?
Avontuurlijk en no risk
met je eigen floppy disc.

Pacman, Donkey Kong,
vader speelt the whole day long.
Popeye, Frogger, Jungle Hunt,
Boom Kaboom en Snoopy Stunt,
Burger Time en Jumpin' Jack,
gewoon te gek!
Vader zit verdwaasd, constant,
met zijn joystick in de hand.
Moeder piept in razernij:
'Sjoelen is er nooit meer bij
door dat enge stuk verdriet!'
Vader zegt: 'Mens, erger je niet!'

Run, stop, flip flop, poke,
pa is maf en ma nu ook.
Vader praat niet meer sociaal,
moeder zwijgt in elke taal.
En hun zoontje slaat voorwaar
eens een treinstel in elkaar.