Geen land ook ter wereld hoe schoon of hoe rijk,
is 't land van mijn harte, mijn heimat gelijk.
Hier zaaiden ons handen en groeit er ons brood. 
Hier vinden wie gingen de rust in de dood.
Hier stap'len de wolken kastelen opeen, 
en giert er een Noordzee heur wind om ons heen.
Hier jubelt de zomer in heide en ven: 
hoe heerlijk de Kempen, zo schoon ik niets ken !

O mijn Kempen, ja mijn Kempen, o mijn enig heimatland.
En waarvoor een vlam van liefde eeuwig in mijn harte brandt.

Hier malen de molens de rust over 't land, 
verdolen van wegels in 't stuivende zand.
Hier heersen de vlakten en ruiselt ons lied, 
beklemmen geen verten het vrije verschiet.
Het goud van uw zandzee, het purper der hei, 
het tovert visioenen van wellust in mij.
Van dennen en berken, van berken en den; 
hoe heerlijk de Kempen, zo schoon ik niets ken.

O mijn Kempen, ja mijn Kempen, o mijn enig heimatland.
En waarvoor een vlam van liefde eeuwig in mijn harte brandt.