ik zit hier op een klein station
men heeft de tafel al gedekt
de trein naar Simpelveld vertrekt
in een kille noorderzon

ik heb hem al te goed gekend
die aankomt en weer verder gaat
en alles steeds weer achterlaat

zo heb ik zelf ook vaak gestaan
op een mistig grijs perron
verlaten wat maar net begon

vaarwel vaarwel vaarwel

en stond zij in de morgenkou
zo uit het warme smalle bed
waar zij in het donker nog daarnet
gefluisterd had: ik hou van jou

verlegen zwaaiend en alleen
tussen staal en uithangborden
zag ik haar steeds kleiner worden

zo reed ik weer bij haar vandaan
die ik toch ook heb liefgehad
zo reisde ik van stad naar stad

vaarwel vaarwel vaarwel

ik heb die beelden jarenlang
zorgvuldig in mijn hoofd bewaard
de allermooiste opgespaard
waarnaar ik soms nog wel verlang

nu zie ik helder elk gezicht
schrijf met mijn vinger elke naam
op het beslagen vensterraam
zo zeg ik hen voorgoed vaarwel

laat ik hier mijn tafel dekken
zonder mij de trein vertrekken
zo wil ik en is het wel

vaarwel vaarwel vaarwel